Z zadowoleniem przyjmuję opóźnienie wprowadzenia kosztownych wymogów związanych ze współzależnością dla nowych państw członkowskich (NPC, UE-10). Jest to uzasadnione. Państwa te nie otrzymują bowiem pełnych dopłat bezpośrednich, które stanowią już największą część wszystkich wydatków na rolnictwo w Unii Europejskiej.

Z zadowoleniem można też przyjąć przedłużenie możliwości stosowania jednolitych płatności obszarowych (SAPS) przez nowe państwa członkowskie z 2010 r. do końca 2013 r. Uniknie się w ten sposób zbędnego i dużego obciążenia finansowego NPC na wprowadzanie systemu jednolitych płatności (SPS).

Te kierunkowo dobre rozwiązania nie mogą nam jednak przesłaniać dramatycznej sytuacji w dystrybucji środków między nowe i stare państwa członkowskie. NPC według najnowszych dostępnych danych (2005 r.) otrzymały 1,5 mld € dopłat bezpośrednich tj. 21 razy mniej od starych państw członkowskich (SPC, UE-15) - beneficjentów miały natomiast tylko, 2,4 razy mniej (odpowiednio 2,0 i 4,9 mln). Te ogromne różnice mają także odbicie w średniej płatności otrzymywanej przez beneficjenta - dla NPC wynosiła ona 723 €, a dla SPC 6 327 € czyli prawie 9-cio krotnie więcej!.

Przedłużająca się dyskryminacja NPC krzywdzi nie tylko rolników z tych państw, ale kompromituje istotę Wspólnej Polityki Rolnej (WPR) i rozwój rolnictwa w całej Unii Europejskiej!